4 dagen trip naar Salzburg

6,7,8 en 9 september 2005

Onderstreepte woorden bevatten een hyperlink die een plaatje laat zien bij aanklikken.

Om terug te gaan naar het verhaal gebruik het pijltje naar links ( vorige) in de taakbalk. Niet het kruisje rechtsboven !

Na de geslaagde waddentocht, stond een dag rust op het programma en daarna een uitdagende trip naar Oostenrijk. De PH-AMR waarmee de waddentrip gemaakt was, zou ook onze machine naar Oostenrijk worden. Een paar kleine dingetjes aan de radio en transponder zou maandags meteen bij de 50-uren beurt worden verholpen. En dat was ook zo.

Dinsdag ochtend na een bezoek aan de meteo stond het vast. We konden gaan, Marlies en ik. De vooruitzichten voor de hele week waren goed, dus we zouden ook nog wel terug kunnen komen.

Nadat de ochtendnevel was opgetrokken, en de kist door Onderhoud was vrijgegeven, konden we vertrekken. De AMR had nog ruim 34 gallon brandstof aan boord, dat was ruimschoots voldoende voor de eerste leg naar Siegerland ( EDGS ) De geplande route was via Romeo en Nijmegen. Daarna direct Marl, en dan Direct Siegerland. Een ritje van twee uur. Dit eerste stuk hadden we bewust als langste gekozen. Daarna steeds kortere stukjes om de vermoeidheid geen kans te geven. We waren los om 11.30 uur

De vliegcondities in Rotterdam waren goed en zo ook in Siegerland. Dat betekent nog niet dat het dan op het hele traject okee is, en dat was dan ook zo. Al bij Gorkum liep het zicht flink terug, klimmen naar 3000 voet hielp ook niet echt en hoger wilde ik niet gaan om geen zicht op grond te verliezen. De kist lag zo stil als een blad, duidelijk dat er sprake was van stabiele, vochtige lucht. Vliegt prima, maar je ziet niet veel. Marginale condities dus. Gelukkig heeft de AMR alle instrumenten aan boord voor IFR en die kon ik nu mooi voor deze VFR vlucht gebruiken. Met VOR’s en ADF en DME lukt het best om een check op je route te doen. Daarnaast had Marlies het commando over de GPS, dus verdwalen was er niet bij, maar de condities moeten wel VMC blijven. Ik schatte dat dat zo was.

Volgens plan bereikten we de grens bij Nijmegen en vervolgens de stad Marl, waar we onze koers naar het zuiden verlegden. Daarna werd het zicht snel beter, en konden we weer ‘vooruit’ navigeren. Langen Info begeleidde ons steeds op zeer aangename wijze, Marlies klopte steeds de juiste squak in en zo kwamen we om 13.25 in Siegerland aan.

Siegerland is een vrij groot veld, maar erg rustig. De baan is iets bijzonders, want daar zit een flinke kattenrug in, best leuk om dat mee te maken. We landden na een direct lefthand base op RW 13 met weinig wind. (200/8)

Koffie drinken wat eten en weer door.

Het tweede stuk was om 14.35 begonnen. Koersje 110 naar de VOR GED en daarna koers 116 naar Burg Feuerstein ( EDQE). Dit traject verliep heel rustig, nauwelijks beweging op 4000 voet en het monotone motorgeluid deed Marlies vechten tegen de slaap. Snel kwam Burg Feuerstein in zicht en kon de landing weer worden ingezet. RW 08, circuit op 2400 voet en de baan op 1674 voet. Via direct lefthand base naar de baan en om 16.00 uur weer geland. Hier werd getankt (110 liter, literprijs avgas was hier 1,95) en na het koffie drinken waren we weer snel op pad voor het laatste rukje.

Om 17.20 klommen we naar 4500 voet op een koersje 130 naar de Roding VOR. Daarna 170 naar de Tachinger See, ons eerste meldpunt voor Salzburg. Approach begeleidde ons tot aan Teisendorf, waarna we van Tower een direct right hand base kregen voor runway 16, nadat ons eerst rw 34 in het vooruitzicht was gesteld. Maar omdat er nauwelijks wind was ( 020/4) konen we dit gemakkelijk accepteren. Om 19.05 stonden we op Salzburg. Het was een fantastische reisdag geworden die onder moeilijke condities begon, en erg gemakkelijk eindigde. Met de ‘follow me’ car kwamen we op ons plaatsje terecht, en het busje bracht ons met de bagage naar de General Aviation hal. Het is er allemaal erg goed geregeld. De betaling konden we doen bij ons laatste vertrek, voorlopig werd alles even op de balk geschreven.

Met een huurautootje, waar we nog wel even op moesten wachten, reden we naar ons logeeradres. Een boerderij aan de Irrsee van de familie Schweighofer, waar we 9 jaren terug ook al eens gelogeerd hadden. We waren zeer benieuwd hoe het er nu allemaal uit zou zien. Het wachten op de Herz medewerker, kwam goed uit om in het luchthaven restaurant ( zeer goed ) wat te eten. Na dat alles kwamen we om 22.00 uur aan in ons verblijf, waar we zeer hartelijk werden ontvangen, en meteen aan de gastentafel konden aanschuiven voor een heerlijk glaasje wijn. (Grüner Veltliner).

We hadden een appartement besteld en dat betekende twee slaapkamers, een badkamer, een keuken kamer en een hal. Alles zeer netjes en degelijk. In de kamer een mooie tafel waar je ook nog eens een kaart kon uitvouwen, kortom een ideaal onderkomen voor de komende dagen. Het bed was heerlijk, in no time waren we ‘vertrokken’, het was aardedonker en muis stil. Dit keer geen koeien die de berg af kwamen ‘bellen’ om 4 uur in de ochtend zoals in Zwitserland, maar enkel, om een uur of 6, een paar keer Boe van de koeien die op stal stonden. Het ontbijt was formidabel en uitgebreid.

’s Morgens zagen we pas goed hoe mooi de boerderij verbouwd was sinds wij er geweest waren in 1996. De verbouwing was in 1999 rigoureus aangepakt, en met succes, het ziet er schitterend uit. Een aanrader voor iedereen die van een boerderij vakantie houdt. http://www.bauernhof.at/serner

Het plan was om de eerste dag een lokaal rondje te vliegen om de approach naar Salzburg wat te leren kennen en de omgeving wat te verkennen, voordat we en bergtocht zouden maken. De vorige avond had ik aan de gastentafel beloofd om wat foto’s te maken van de boerderij, dus dat moest ook in het plan worden opgenomen. De weersomstandigheden waren ideaal. Een strak blauwe lucht en een graad of 25, wat wil je nog meer.

Om half elf in de auto naar het vliegveld. Alles ging snel en efficient daar. Er was een uitstekende briefing room op Salzburg, die we nog niet helemaal gebruikte voor het lokale rondje. Wel moest er een vliegplan gefiled worden.

Om vijf voor twaalf hingen we weer in de lucht om een vier - merentocht te vliegen. Allereerst uitvliegen over Eugendorf en de Wallersee, daarna naar de Irrsee voor de foto rapportage dan de Mondsee en de Attersee en weer terug naar het veld. Alles in een uurtje tijd. Een leuk tochtje met leuke plaatjes.

De middag gebruikten we om naar de Chiemsee te gaan met de auto. Een mooi meer ten westen van Salzburg in Duitsland. Wat drinken, een flinke wandeling maken, naar de andere kant van het meer rijden en heerlijk eten aan de rand van het meer. Genieten dus. Met 28 graden misschien wel een beetje aan de warme kant.

’s Avonds weer verslag uitgebracht aan de gastentafel in het ‘Bauernhof’ en natuurlijk de foto’s van de boerderij deden de ronde. Nog een heerlijk glaasje wijn gedronken, en we waren weer klaar voor de nieuwe dag die in het teken van Innsbruck zou stan.

Donderdagmorgen, uit het raam kijken en ja hoor de voorspelling komt uit. Weer stralend blauwe hemel. We gaan naar Innsbruck. Op de luchthaven nu volledig van de wetterbriefing gebruik gemaakt. Ook daar wordt op manpower bezuinigd, dus de briefing is op afstand. Via de telefoon word je geïnformeerd en het beeldscherm wordt op afstand voor je bediend. Dus je krijgt meteen de plaatjes te zien en de aanwijzingen kun je perfect volgen. De print-out wordt ook op afstand verzorgd. Alles werkt toch erg soepel. Alleen het weer kan niet worden aangepast. Hoewel het onbewolkt en warm is, is er sprake van Föhn omstandigheden op Innsbruck. En dat betekent speciale condities. ’s Morgens zou het meevallen, maar ’s middags als de zon ook zijn best gedaan heeft zou het erg turbulent worden, maar volgens de weerman best goed te doen. We gingen en waren op alles voorbereid.

Het vertrek van Salzburg verliep vlotjes, we waren al bekend! Van Salzburg naar de Chiemsee, en vandaar het gat de bergen in naar Kufstein. Voor de radio betekent dat, na het contact met Salzburg Tower, overschakelen naar Munchen Information, en bij Kufstein naat Innsbruck Approach, die tot vlak bij Innsbruck bij je blijft en dan overzet naar Innsbruck Tower. Een leuke oefening dus, hoewel we in de afgelopen dagen wel wat meer geschakeld hadden.

Langs de Chiemsee gaf ons allerlei herkenningspunten van de dag ervoor, leuk dus. Over Kufstein kon je mooi het dal richting Innsbruck inkijken, hoewel het toch een beetje heiig was. We zaten op 5000 voet, dus tussen de bergen, heel leuk, hoewel niet zo spectaculair als in Zwitserland toch adembenemend mooi. Als landingsbaan kregen we 26. Echter niet al te ver van het veld kregen we te horen dat de Föhn was gekomen, en dat het baan 08 werd. We werden overhead het veld gedirigeerd voor een righthand circuit voor RW 08 met light turbulence in de nadering. Dat voelden we toen we over een heuvel vlogen en een onverwachte opduvel kregen, met Marlies tegen het dak en een fototoestel dat ‘uit zichzelf’ een foto maakt.

De turbulentie was nu wel voelbaar, maar buiten dat ene shot viel het eigenlijk wel erg mee, en waren we zelfs een beetje teleurgesteld dat dit het nu was, maar goed we waren nog niet weg! De landing verliep probleemloos we hielden rekening met voorspelde windshear, een beetje hoger en een beetje meer snelheid, maar onverwachte dingen bleven uit. We werden door de follow me car naar het GA platform geloodst.

Een deel van het grote platform wordt momenteel grondig gerenoveerd.

De stad Innsbruck is vanaf het veld met de bus ( lijn F) heel goed en comfortabel te bereiken voor € 3,20 voor twee personen. Je zit binnen 10 minuten in het centrum van de stad, Maria Theresia Strasse en dat is heel aangenaam vertoeven. Een heel vriendelijke stad , dat is de uitstraling. We vermaakten ons met een wandeling en het bekijken van gebouwen en de Jakob Dom. Heel mooi, en getuigen van een rijk verleden.

Met dezelfde goede busverbinding waren we in een ommezien weer teug op het veld. De briefing was eenvoudig: of ik wel eens met Föhn van Innsbruck was opgestegen. Nee dus, het was de eerste keer dat ik hier was. Okee even goed luisteren dan. RW 08 voor vertrek en meteen na de start een linker bocht, de stad vermijdend en de noordelijke bergwand volgend. De clou is dat de föhn uit het zuidoosten komt, over de bergen naar beneden valt en een hoop turbulentie aan de Zuidkant en boven de stad veroorzaakt. ( dat hadden we in de stad al gemerkt, soms waren ineens alle servetjes aan het vliegen! ) Dus laat je met de stroming licht meedriften tegen de helling op en je komt er! We hadden er alle vertrouwen in.

De wind op grondniveau was 120/15 gusting 25, runway in use 08.

Na getankt te hebben, een zwaardere kist geeft een hogere manouvering speed, moesten we over de hele baan backtracken vanwege de platform renovatie, om tijdens het backtracken ook nog eens van de Toren de Föhn instructie te ontvangen. De spanning steeg!

Na de ‘cleared for take off’, was het God zegene de greep en gaan met die banaan. Het ging fantastisch. Ik moet zeggen dat we op baan 24 op Rotterdam wel eens meer turbulentie hebben, maar de stijging die je in Innsbruck cadeau krijgt is spectaculair. De Föhn blaast je met 1500 voet/min naar boven, totdat je eruit bent. We mochten klimmen tot 7000 voet, maar bij 6000 was het allemaal al voorbij en lag de AMR weer zo stil als een blad. Heel erg leuk om meegemaakt te hebben. Dat doen we nog wel eens meer.

Navigeren is hier niet zo spectaculair, je komt het dal echt wel uit. We kozen een shortcut recht naar de Chiemsee, waar we nog wat plaatjes wilden maken van de eilandjes waar we gisterenavond tegenaan hadden zitten kijken. Vanaf 6000 voet was dat eigenlijk een beetje te hoog vanwege de hoge luchtvochtigheid. Na een uur vanaf Innsbruck waren we weer op de baan in Salzburg, deze keer RW 34. Terug naar de standplaats, voor de laatste keer alweer. Morgen weer naar huis.

Na nog even vertoefd te hebben aan de Mondsee met een heerlijk biertje en van een fantastische spaghetti te hebben genoten, was het weer tijd om de terugtocht voor te bereiden. We zouden zoveel mogelijk andere velden aandoen. Beginnende bij Straubing, daarna Hassfurt-Schweinfut, Breitscheid, en dan Rotterdam.

Na een heerlijk ontbijtje en het afscheid van onze gastvrouw waren we weer snel op de luchthaven om alles in orde te maken. De juffrouw die de totaalrekening moest opmaken, kwam er zo snel niet uit. € 195 in eerste instantie berekend vond ik wel wat veel. Na enige controle bleek ons toestel 1000 kg te zwaar te zijn ingedeeld. Ze zou het allemaal opnieuw uitrekenen. Ondertussen konden wij mooi ons vliegplannetje indienen en de weerbriefing opvragen. De Notams werden netjes voor me uitgedraaid en het weer bleek geen probleem te zijn.

Nadat de rekening opnieuw was vastgesteld, nu op € 165 ( 3 landingen en 3 overnachtingen) konden we vertrekken. Overigens bleken de landingen niet zo duur ( € 24 ), maar de ATC kosten waren wel € 25 per keer.

Okee, vertrekken maar, baan 16, rechts uit de flank naar Whiskey en Teisendorf – Tachinger see direct naar Straubing. Weg waren we. We hadden echter nog juist een DC 6 zien landen. Navraag maakte duidelijk dat dit een prive kist was, totaal gerenoveerd met een prachtig lederen uitrusting, het nieuwste vliegtuig van het veld zogezegd. Marlies had hem op de camera te pakken.

Sraubing is een mooi veld om aan te vliegen. Mooie meertjes en een riviertje, schitterend. Maar daarmee is alles gezegd. Toen ik er was herinnerde ik me dat ik er al een keer eerder was geweest, op de terugweg van Graz in 2002. Toen was het restaurant dicht en kregen we koffie van de balie. ( Peter was er toen bij en dat hielp). Nu was het restaurant ook dicht ( Failliet) en kregen we geen koffie aan de balie. We konden wel 20 Eurootjes neer leggen. We hebben maar een glaasje water genomen en zijn meteen weer vertrokken.

Een uurtje verderop lag ons volgende station, Hassfurt-Schweinfurt, qua namen nu niet bepaald hoopgevend. Maar vooroordelen mag je niet hebben, toch?

En ja hoor na een uurtje trouwe dienst van onze AMR kwamen we in het ‘mooie’ Hassfurt – Schweinfurt aan. We hadden zin in koffie en we hadden honger. We waren immers al vanaf hal elf, vertrek uit Salzburg, onderweg. Het is nu 10 over een. De ontgoocheling is groot als alles gesloten blijkt, behalve de balie om te betalen. Gelukkig, het is maar 6 €. De mevrouw kan ons nog wel een fiets aanbieden om naar het dorpje te rijden, dat hebben we maar niet gedaan. Hoewel, die fiets?, die had ik toch graag nog even willen zien, wij misten er thuis nog een, een Union. Het is stil op het veld, erg stil. Marlies tovert nog twee koekjes tevoorschijn, en een flesje water. Kijk dat gaat erin.

We besluiten ons plan aan te passen aan de honger. Het volgende kleine veld, Breitscheid, willen we niet riskeren. We kiezen voor Siegerland. Dat hebben we weliswaar op de heenweg ook gehad, maar dat had een goed restaurant. Zekerheid voor alles. Daar gaan we heen. We melden onze wijziging even aan de mevrouw op de Toren, en vertrekken. In een uurtje is alles weer gepiept. We krijgen een straight in voor RW 31, melden ons zoals gevraagd 4 miles final en maken weer een hill up landing. Flink gas bijgeven om eraf te taxieen. Leuk. We tanken meteen weer vol voor het laatste 2 uur durende stuk naar Rotterdam. In de omgeving zien we de wolken zich opbouwen en in de verte horen we het eerste donder gerommel. Okee, maar eerst wat eten. Jippie het restaurant is OPEN ! Hoera. Meteen besteld en gekregen. Een heerlijk bord goulash soep met brood, heerlijk, hoewel erg zout. Dat is nu jammer. Daar krijg je erge dorst van, dat belooft dus wat voor straks. Het pilsje lonkt.

We krijgen nog een showtje van een oude jager die ik even niet thuis kan brengen. Een rondje met een barrel roll. Leuk.

Het laatste stuk gaat weer net als dinsdag. Het zicht loopt heel erg terug, en we hebben alle navigatie instrumenten weer nodig om op koers te blijven. We zien een paar bliksemflitsen rechts van ons. Alles gaat echter prima, en de vermoeidheid en monotone brom doet de co-pilote nu en dan even een uiltje knappen. Het kan, er zijn geen afwijkingen van plan.

Hoewel we eigenlijk van plan waren volgens een heel andere route naar huis te gaan. Eigenlijk hadden we over de Bodensee, Konstantz, Trier, Rotterdam willen vliegen. Het weerbeeld deed ons echter besluiten dat niet te doen. Achteraf een goede beslissing, want het slechte weer kwam vanuit het zuiden opzetten, met mist, regen en onweer.

Alles goed verlopen. Om 5 over zes zetten we de AMR weer neer op de rw 24, na een tocht van 13 vlieguren, 14 uur op de tacho! armer en een heel mooie ervaring rijker.

En de machine deed het voortreffelijk. Hulde aan de jongens van de werkplaats, die de ‘Wadden’ klachten toch maar even snel verholpen hadden.

Als een zonnetje.